شاید
گفتن "دوستت دارم" ها
هیچ فایده ای ندارد!
باید آنها را،
روی سنگفرش خیابان نوشت...
شاید رهگذری خواند
دلش تپید...
ماند و نرفت.
به یاد تو...ببین و بگذر....خاطر به هیچ کس مسپار... |
ابرها راه گم کرده اند
ابرها
راه گم کرده اند
وگرنه
کوچه ی بی درخت
باران می خواهد چه کار!؟
که تنهایی کبوتری را
تا پشت بی قراری پنجره ی ما بکاشند!؟
یا غربت لنگه کفشی خیس را
روی سیم های چراغ برق؛
که هی از بندهایش
اشک می چکد...!؟
درخت باران می خواهد چه کار!؟
پنجره باران می خواهد.
نگاه خسته باران می خواهد.
دلتنگی...
دلتنگی باران می خواهد. من سرا پا زخمم
اگر بايد زخمي داشته باشم كه نوازشم كني بگو تا تمام دلم را شرحه شرحه كنم
زخم ها زيبايند و زيباتر آنكه تيغ را هم تو فرود آورده باشي تيغت سحر است و نوازشت معجزه و لبخندت تنظيمي از قواره نور و تيمار داري ات كرشمه اي ميان زخم و مرهم
عشق و زخم از يك تبارند اگر خويشاونديم يا نه من سراپا زخمم تو سراپا همه انگشتِ نوازش باش!
خسته ام...
بار دیگر تمام خستگی ام را در کوچه پس کوچه های یادت فریاد می زنم .
همه نبودنهایت را با خودم تکرارکنان زمزمه می کنم و شکوه صمیمی لبخندت را بر آستان دلتنگی هایم می آویزم .
هر روز بارها و بارها بی آنکه خواب نازک پلکهایت را پریشان کنم ، با ساده ترین واژه عاشقانه تو را به نام می خوانم
و تو تمام حسرت نگاه صادقم را به غربت واژه ها پیوند می زنی؛
و مرا در اندوه رخوتناک لحظه های نداشتنت جا می گذاری ...
باتو
با چشمهای تو می توانم آنسوی دیوار فردا را ببینم .
با دستهای تو بالا می روم -نردبانی که مرا به خورشید می رساند-
با لبهای تو طعم هر چه صدا ، هرچه سکوت را خواهم چشید .
با "تو" -حضرت فاصله های طی نشدنی-!
"من" کسی می شود که خودم را هم شگفت زده می کند !
حالا اگر"تو"نباشی " من" از هم متلاشی می شود!
دیگر نه قلبی می ماند نه حوصله ای " من "می میرد!
به یادتو قدم زدن
چه عاشقانه است این هوای بارانی... و چقدر عاشقانه تر زیر باران بیاد تو قدم زدن... حس تو در باران تمامی ندارد با تو که هستم عاشقانه زیستن را دوست دارم تو شکوه شبی و خورشید روز روز را به انتظار طلوعت و شبم را با خواب تو هم آغوش می شوم و در شب های بلند بی تو بودن آواره می مانم از روزی که بالهای نگاهت را بر من گشودی مرا از ژرفای بی کسی به اوج عاشقانه ها بردی تو را دوست دارم ... مثل دلتنگی های هنگام سفر فریادم را نادیده مگیر دلم فقط تورا می طلبد...
فقط باش
تو در من می تپی و من آغاز می شوم .
با من راه می روی و برگهای زرد از من فرو می ریزد . در من قدم می زنی و هزار جوانه از من می روید .
با من سخن می گویی و حرفهای تو فقط شعر می شود .
من تو را می نوشم در آب ، در چای ؛ زیر دندانم طعم تو چون عسل ، چون خوشه انگور .
من تو را می بویم با عطر گل ، عطر بهار نارنج .
من تو را می بینم هر دم ، در هر نفسم ، وقت سحر هنگام غروب ، در زیر آسمان عشق
و تو را می خوانم در یک شعر قشنگ و هر کجا هستی باش ، فقط باش .
توئی
ازتمامی رودهایی که به چشم دیده ام
رودخانه توئی
از سراسر جاده هایی که عبور کرده ام
جاده توئی
چرا که هیچ رودخانه ای از دور غرقم نکرد
چرا که هیچ جاده ندیده ام
نرفته در آفاقش گم شوم.
از تمامی بال هائی که به دوش برده ام
پر و بالم توئی
پیشاپیشم می روی
و من
پی بال ها می دوم....
وقتی کنارم نیستی
وقتی کنارم نیستی ،
بیقراری های عصر جمعه ام
ضربدر تعداد تمام جمعه های جهان می شود
و دلم را ریش می کند .
تو آن معمار قصر آرزو هایی
چرا شاعر شدم یارا ؟ نمی دانی ؟ نمی پرسی ؟ هنوزم عاشـقت هستم چه کاری بهتر از آماج غم بودن ؟ در این پیچیده وانفسا ، کمی هم ، سادگی ها را ، سُرودن من از هر واژه ی سنگی ، من از الهام دلتنگی ترنّـم می کنم ، گاهی برایت با غزل ، کاشانه می سازم مُراعـاتم نما خوبم ، نظیرت نیست ، در عالم
تو آن ایهام زیبایی ، که در شعرم ، برایت چیده ام ،آجر به آجر آرزو ها را که زیر سقف دل باشی، نگیرم وحشت ، بی سر پناهی را به عشقت ، بام رویا هم پُـر از آرایه گُستردم
اگر قصری بنا کردم نمی گویم ، که معمارم من آن نقّاش بی رنگم که بر دیوار احساسـت ، کشـیدم مهربانی را
زدم یک کاشی آبی به حوض ماهی قرمز شدم گچکار ،در کوچ سـپیدی ها
کشـیدم برق چشـمم را ، به هر دهلیز خاموشی ، به بطن کوچه ی قلبت ، برای روشنایی ها . . . دلت پر نـور می خواهم جهانت عاری از عصـیان
جز تو
جز تو هیچ چیز و هیچ کس دو جا و یکى نیست. همزمان ازمن فاصله دارى و در دلم هستى. همزمان هم گریزگاه و هم پناهگاهى. دورم از تو
دورم از تو بی قرار گرمای دلت ، می لرزم احساس می شوی ... چون سایه تکیده من بر دیوار می رقصی بر بی تابی من و چه نزدیک است خاطراتت چسبیده به ذهنم ، نقش بی همتای رخسار تو دلتنگی ام را می پوشانم با بستری از کلمات اما باز کسی در دلم تو را صدا می زند ای آرامش دهنده شبهای بی قراریم ...
شبی با تو
کسی که روی تو دیده ست، حال من داند که هر که دل به تو پرداخت، صبر نتواند
مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست که آدمی که تو بیند، نظر بپوشاند
هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند
اگر به دست کند باغبان چنین سروی چه جای چشمه که بر چشمهات بنشاند؟
چه روزها به شب آورد جان منتظرم به بوی آن که شبی با تو روز گرداند
به چند حیله شبی در فراق روز کنم و گر نبینمت، آن روز هم به شب ماند ...
چه حاجت ست به شمشیر، قتل عاشق را حدیث دوست بگویش که جان برافشاند
وقتی تو نیستی
وقتی تو نیستی، شادی کلام نامفهومی ست
و "دوستت می دارم" رازی ست که در میان حنجره ام دق می کند
و من چگونه بی تو نگیرد دلم،
اینجا که ساعت و آیینه و هوا به تو معتادند؟
از دوریت دلم گرفته و دلتنگتم عزیز دلم....... نفس کشیدن زیر سقفی که نیستی نفس گیره!
به آمدنت معتادم
بی آن که بوی تو را بشنوم ریشه های سیاهم در تاریکی بیدار می شوند فریاد می زنند: بهار، بهار- شاخه های درختم من به آمدنت معتادم.
گناه نیست!
آغوش من به نام تو باشد، گناه نیست در اختیار تام تو باشد، گناه نیست
نزدیکتر بیا، نفسم را احاطه کن لب روی لب به کام تو باشد، گناه نیست
از عطر ناب پیرهنت مست کن مرا مستی چو من که رام تو باشد، گناه نیست
وقتی مرابه عشق صدا می کنی تو، وااااای احساس در کلام تو باشد، گناه نیست
همراه خوب! عشق مورد نظرم در گوشی ام پیام تو باشد، گناه نیست
امشب برای خال لبت فکر چاره باش پرواز سمت دام تو باشد، گناه نیست دل سیر دویدن
مسیر طول و درازی ست اندیشیدن به تو. سالها طول میکشد خاطراتت را قدم بزنم و لبخند‌هایت را با دل سیر بدوم.
آه، ای جان من! کاش می‌‌شد نبودنت را میانبر زد!
تو را نفس می کشم
برمی گردم ، در با تو بودنها نفس می کشم .
نمی دانی که چقدر خاطرات آغشته بر بالهایت مرا سخت به داشتنت وا می دارد !
مال من باش ، عشق من باش . اصلاً بگو ببینم مرا پناه می دهی ؟ راز نیلوفران را به گوشم می خوانی ؟! از دلبری اطلسی ها برایم داستان می بافی ؟ مرا می بوسی ؟
بگو دستان مرا در دستانت می گذاری ؟ قول می دهم کنارت بمانم .
من فقط عاشق تو هستم و ترا دوست دارم . آری دوستت دارم
جانم فدای چشم تو
سرمست از شراب تمنا منم منم افروخته ز آتش سودا منم منم
دلدار ناز دانه ی زیبا توئی توئی دلداده ی ستمکش رسوا منم منم
شیرین تر از فسانه ی شیرین توئی توئی فرهاد کوه غصه و غمها منم
در چارچوب این قفس آهنین غم تنهاتر از پرنده ی تنها منم منم
ای موج چاره ساز بفریاد دل برس کشتی شکسته در دل دریا منم منم
با قلب داغدیده و رویی بخون خضاب تک لاله ی نشسته به صحرا منم منم
تیر نگه فکندی و گفتی که کشته کیست ؟ جانم فدای چشم تو ، جانا منم منم
ساده بگویم!
ساده بگويم نگاه زاده علاقه است وقتی با دو چشم روشن عشق به تو نگاه می‌كند تو ديگر از آن خود نيستی هميشه در پی آن گمشده‌ای هستی كه با تو هست و نيست!
باز در پی آن علاقه پنهان، آن نگاه هميشه تازه هستی واز آن دو چشم روشن عشق را در غبار بی‌امان زمان، جستجو می‌كنی؛
غافل از اينكه او ديگر تكه‌ای از تو شده است سايه‌ای خوش بر دل تو...
گوشه گوشه اين خراب سرشار از عطر نگاه توست، عزيزم!
تو را چگونه بنویسم؟
شرح تو با سی و دو حرف
مگر ممکن است؟ تو را چگونه بنویسم
که همه بدانند زمان در حضور تو شروع می شود! درد من بزرگتر از ترانه های مدرنی‌ست که گوش می کنی، دوست دارم بدانی اینجا دلم شور می زند و نگاهم آرام ندارد نکند روزی برسدکه نتوانم دستان گرمت را بگیرم و در کنارت بنشینم و به چشمانت خیره شوم و زمزمه دوست داشتنت را بلند نجوا کنم.
بهاری پر از ارغوان با من است!
تو را دارم ای گل، جهان با من است تو تا با منی، جان جان با من است
چو می‌تابد از دور پيشانی‌ات كران تا كران آسمان با من است
چو خندان به سوی من آیی به مهر بهاری پر از ارغوان با من است !
كنار تو هر لحظه گويم به خويش كه خوشبختی بی‌كران با من است
روانم بياسايد از هر غمی چو بينم كه مهرت روان با من است
چه غم دارم از تلخی روزگار، شكر خنده آن دهان با من است
پرستش
دوستت دارم و نگرانم روزی بگذرد که تو تن زندگی ام را نلرزانی و در شعر من انقلابی برپا نکنی و واژگانم را به آتش نکشی.
دوستت دارم و هراسانم دقایقی بگذرند که بر حریر دستانت دست نکشم و چون کبوتری بر گنبدت ننشینم و در مهتاب شناور نشوم.
سخن ات شعر است، خاموشی ات شعر و عشقت آذرخشی است میان رگهایم .
دوستت دارم و برای من هموراه چون بت و معبودی یکتا هستی که من با تک تک سلولهایم با تک تک نفس هایم وبا تمام وجودم می پرستمت...
گم شده..
تلخ است که لبریز حقایق شده است زرد است که با درد موافق شده است عاشق که شوی ؛ مرا خواهی فهمید .. پاییز ، بهاریست که عاشق شده است
در لحظه های دور از.............. تو گم شده ام در آرزوی بودن در کنارت روزها را می گذرانم دستم را رها مکن جان دلم .. من به بودنت دلخوشم وگرنه زمستان سرد زندگیم بی عشق تو بی معناست.. بمان با من..
بمان با من که من در خود نمی یابم که روزی بی تو تاب آرم ! بخوان اکنون برایم نغمه ای دلکش که من دیگر نمی خواهم که بی صبرانه عمری را در این غوغای بی فرجام آواها به شوق صحبت یاری به سر آرم ! من از دیروز و از فردا به غیر از لحظه ی با تو بودن را نمی خواهم ! نمی خواهم ! تو را امروز من از سرورم آقا حسینم (ع) آرزو کردم! تو جان و عشق منی...
تو مهربان تر از آنی که فکر می کردم درست مثل همانی که فکر می کردم
شبیه . . . ساده بگویم کسی شبیهت نیست هنوز هم تو چنانی که فکر می کردم
تو جان و عشق منی و جهان چشمانم مباد بی تو جهانی که فکر می کردم
تمام دلخوشی لحظه های من از توست تو بهترینِ زمانی که فکر می کردم
درست مثل همانی که در پی ات بودم درست مثل همانی که فکر می کردم
بی تو به خدا نفس کشیدن سخت است
گاهی به خدا نفس کشیدن سخت است یعنی نفسی تو را ندیدن سخت است
با فکر و خیال و درد و غم خوابیدن با دلهره از خواب پریدن سخت است
عاشق که شدی نبودنش تلخ بود روز ها ز دوریت به شب رساندن سخت است
بعد از تو خدا شبیه تو خلق نکرد یعنی که شبیه ات آفریدن سخت است
هر روز به انتظار ماندن تا شب از فاصله های دور دیدن سخت است
دانم که تو سهم من نبودی اما فهمیدن این درد شدیدن سخت است
جانا تو بگو ! من چه کنم با این درد ؟ بی تو به خدا نفس کشیدن سخت است..
چگونه؟
هرگاه تو را می بینم، تمام غمهایم را فراموش میکنم. من تنها وقتی که با تو هستم، آرامش دارم. تو تمام وجودمی؛ آنقدر دوستت دارم که هرگاه به تو می اندیشم، نفس نفس می زنم. کلماتم نفس نفس می زنند. تو را کم دارم دیوانه ی بودن در کنار توام دلتنگ بودنت اما واژه ایم قدرت بیان احساسم را نسبت به تو ندارند این روزهابسیار درگیرم درگیر یک لحظه نبودنت در درونم آشوب است اگر نباشی و نتوانم ببینمت چه خاکی بر سرم کنم؟ تمام وجودم فدای تو؛ چگونه تو را بدست آورم چگونه ؟ هیچ گاه رنگ آسایش را نخواهم دید تمام فکر و ذکرم تویی تمام دردم نداشتن توست تا زمانی که تو برای همیشه کنارم باشی!
|
درباره وبلاگ نویسندگانآخرین پست هاپیوندهای روزانهآرشیو ماهانهپیوندهاسایت آوازکدیگر امکانات
طراح قالب: آوازک |
آمار
وب سایت: