مثل نفس کشیدن

بی آنکه بدانم به تو می اندیشم

افکار من آزادند به هر کجا که می خواهند بروند

و عجیب است که همه راهشان به سوی توست

و این حس را  به من می دهند که می خواهم با تو باشم

و چه جایی امن تر از چشمانت، قلبت و آغوشت؟!

چیزی وجود ندارد که من بیشتر از با تو بودن بخواهم

دنیا را از دست می دهم و تو تمام دنیای من می شوی

به هر سمتی که می روم به تو می رسم

 فکر کردن به تو گداری ست برای عبور از طوفان تنهائی

وقتی به تو می اندیشم تمام رؤیاها به دنبالم می افتند

و فاصله چیزی نیست جز باغ هایی که در آن گل های اشتیاق می روید

چیزی بالاتر از این نیست که من سبب خوشبختی تو باشم

و تو کلید دار تنها گنجینۀ دنیا

... تو در قلب من

هر روز ِ بی تو مثل یک روز ِ بی خورشید است، نفسم می گیرد!

تو را با قلبم می بینم و با روحم می بوسم. 

ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﺼﻔﻪ ﻭ ﻧﯿﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ!

ﯾﮏ ﺯﻥ ﺭﺍ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪ

ﯾﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎ ﮐﺮد!

ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ...

ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻩ ..

جان اسیر دل،

    دل اسیر دوست.

          دوست چه میداند...

                       دل اسیر اوست !!!

باران که می گیرد به هم می ریزد اعصابم

تقصیر باران نیست...می گویند: بی تابم

گاهی تو را آنقدر می خواهم به تنهایی

طوری که حتی بودنم را بر نمی تابم

هر صبح،بی صبحانه از خود می زنم بیرون

هرشب کنار سفره،بُق کرده ست بشقابم

بی تو تمام پارک های شهر را تا عصر

می گردم و انگار دستی می دهد تابم

شب ها که پیشم نیستی...خوابم نمی گیرد

وقتی نمی بوسی مرا...با "قرص" می خوابم!

گاهی معشوق بر خلاف قوانین فیزیک عمل می‌کند

هر چه به او نزدیک‌تر می‌شوی

دورتر به نظر می‌رسد!

هر چه فاصله‌اش بیشتر می‌شود

بزرگ‌تر به نظر می‌رسد!

چشم می‌بندی می‌بینیش

چشم باز می‌کنی نیست

هرگاه دیدی چنین است

صمیمانه به خودت تسلیت بگو!

سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

 که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟

هیچ کس حال مرا درک نکرد..!

تویی آن گم شده‌ام... 

که جهان بی تو گلم بی معناست.... !

دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست

تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست

قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن

من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست

دوستت دارم ولی اصلاً نمی‌دانم چرا؟!

آه..! این بی‌ پاسخی دیوانه‌ تر کرده مرا

عقل را مأمور کردم پاسخی پیدا کند

گفت معذور است از فهمیدن دیوانه‌ها

حال این دیوانه را دیوانه می‌فهمد فقط

عشق جز دیوانه‌ بازی نیست ! آن هم بی‌هوا !

من نمی‌ترسم... تو با من دل به دریا می‌زنی؟

شک نکن معشوق من! من می‌روم، با من بيا...

 خدا همیشه به دیوانه ها حواسش هست

گذاشت سرخ ترین سیب ،سیب من باشـد

حسود نیستم اما کسی بغیر خودم

غلط کند که بخــواهد رقیب من باشــد...

والله آقا جان! به قرآن! دوستت دارم 

یا نه! به جان هر دوتامان دوستت دارم

هر طور باشی... خوب یا بد... هر کسی باشی 

گیرم به فرض، اصلاً که شیطان ! دوستت دارم

آری! علی رغم تمام تلخ‌کامی‌ها 

شیرین‌ترین هستی؛ کماکان دوستت دارم

شاید قبولش سخت باشد اندکی امّا 

آه! از صمیم قلبم، از جان... دوستت دارم

حتی به عشقم  ذرّه‌ای ایمان نداری

من با همین سستی ایمان، دوستت دارم

هر لحظه بیش از پیش می‌خواهم تو را... اما

از قبل.. بعداً....بیشِ از الان ، دوستت دارم

مثل هر روز هوس عشق خودت زد به سرم

چنــد  وقتي  شده  از  زندگیــــم  بی خبرم

این همه فاصله ، ده جاده ، صد ریـــل قطار

بال پــروازِ دلـــم کــــو که به سویت بپرم ؟

اين همه درد پس از عشق كه عاقل نشدم

پدرعشـــــق بسوزد  کـــه  درآمد  پدرم

بی تو دنیا به درک، بی تو جهنم به درک

کفــر مطلق شده ام   دایره ای بی وترم

من خدای غزل نــاب نگاهت شده ام

از رگ گردن تــو ، من به تو نزدیک ترم..!

همیشه برای “ماندن ” دلیل هست …

و برای “رفتن” بهانه.

همیشه برای “خواستن” نیاز هست …

و برای “رد کردن”، مصلحت.

همیشه برای “داشتن” فضا هست …

و برای “نداشتن” تقصیر.

این که سوار بر کدام کوپه این قطار شوی،

به پای ماندن و دست خواستن و عشق داشتنت، بر می گردد.

اگر داری که بسم الله …

اگر نه، جهان پر است از “بهانه” و “مصلحت” و “تقصیر” بی حساب !

این روزها

باتو،

به وسعت تمام نداشته هایم 

حرف دارم...

اما مجالی نیست تا بنشینی 

به پای این همه حرف..

دلم تنگ است،

فقط برای حرف زدن باتو...

 دیوار به دیوار

همسایه ی دلت

                 می شوم

اما تو

مثل شهروندان بالای شهر

از هم سایه ات

         بی خبری!

آهسته تر بیا

غوغا نکن که دلم

با شور دردناک نفس های گرم تو

بی تاب می شود .

آهسته تر بیا،دلواپسم نکن،

برای خاطره بازی

فرصت ، همیشه هست .

من حس و حال شاعری را دوست دارم

گفتن ز تو حتی نوشتن دوست دارم

بوی خوشت یاد آور گل های ناب است

آوردن گل را برایت دوست دارم

حال و هوایت در وجودم ریشه کرده

گل کردنت را در درونم دوست دارم

در خون و رگهای تنم مهرت فزون است

تب کردنم را از درونم دوست دارم

در خلوتم با فکر و ذکرت روزگاری

با حسرتت سر کردنم را دوست دارم

از نرگس چشمان مستت شعر خوانم

تنها به پایت شعر گفتن دوست دارم

وقتی که می بینم تو را خوش حال و خندان

خندیدنت را از ته دل دوست دارم

از دیدنت قلبم سراسر شوق گردد

در انتظارت لحظه ها را دوست دارم

لیلی اگر باشی شوم مجنون کویت

مجنون شدن را از برایت دوست دارم

از تو نوشتن با تو بودن با تو ماندن

من زندگی را با وجودت دوست دارم

از دوریت جانم به لب آید ولیکن

من سوختنم را پابه پایت دوست دارم

از جان و دل می خواهمت آرام جانم

من جان سپردن را برایت دوست دارم

عطر نفس هایت بود چون هستی من

ماوا گرفتن در کنارت دوست دارم

من عاشقی کردن به پای تو عزیزم

با حس و حال شاعری را دوست دارم..

                                              ( هستي)

ديدنت در زیر باران، عطر گندم‌زار… فکرش را بکن!

با تو آدم مست باشد، تا سحر بیدار… فکرش را بکن!

در سر کارت رویارو شوی با عشق و بعـد از سال‌ها

بوسه و گریه، شکوه لحظه‌ی دیدار… فکرش را بکن!

سایه‌ها در هم گــره، نور ملایـــم،حس وحال مشترک

خنده خنده پر شوی خالی شوی هربار… فکرش را بکن!

ابـــر باشم تا کـــه ماه نقــره‌ای را در تنــم پنهــان کنم

دوست دارد دورِ هر گنجی بچرخد مار… فکرش را بکن!

دست در دست گذارم ، سر به روي شانه ات…

از لبانت قند گيرم، از تن و جانت قرار…فکرش را بکن!

چشم در چشمت بدوزم حال و روز گل کند

جان بگیرم ،مست گردم از نگاهت یار… فکرش را بکن!

 عاشقی را دوست دارم در جوار سایه ات

زندگی را با تو باشم در کنارت یار! فکرش را بکن!

بگذار سر بــه سینه ی من در سکوت ، دوست

گاهی همین قشنگ ترین شکل گفت و گوست

بگذار  دست های  تـــو  با  گیسوان  من

سربسته باز شرح دهند آنچه مو به موست

دلواپس قضاوت مردم نباش ، عشق

چیزی که دیر می برد از آدم آبروست!

آزار  می رسانــم  اگـــر  خشمگیــن  نشو

از دوستان هرآنچه به هم می رسد ، نکوست

من را مجال دلخوشی بیشتر نداد

ابری که آفتاب دمی در کنار اوست

آغــوش وا کن ابر! مرا در بغـل بگیــر!

بارانی ام شبیه بهاری که پیش روست

رو به تو سجده می کنم دری به کعبه باز نیست

بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست

مرا به بند می کشی از این رهاترم کنی

زخم نمی زنی به من که مبتلاترم کنی

از همه توبه می کنم بلکه تو باورم کنی

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد

عذاب می کشم ولی عذاب من گناه نیست

وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست

 بغضی که مانده در دل من وا نمی‌شود

حتی برای گریه مهیا نمی‌شود

بعد از تو جز صراحت این درد آشنا

چیزی نصیب این من تنها نمی‌شود

آدم بهانه بود برای هبوط عشق

اینجا کسی برا تو حوا نمی‌شود

دارم به انتهای خودم می‌رسم ببین

شوری شبیه باد تو برپا نمی‌شود

از من مخواه تا غزلی دست و پا کنم

احساس من درون غزل جا نمی‌شود

حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم

آخ ... تا می بینمت یک جور دیگر می شوم

با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند

یاسم و باران که می بارد معطر می شوم

در لباس آبی از من بیشتر دل می بری

آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم

آنقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو

می توانم مایه ی گهگاه دلگرمی شوم

میل - میل توست اما بی تو باور کن که من

در هجوم باد های سرد پرپر می شوم

نگیر از این دل دیوانه، ابر و باران را

هوای تنگ غروب و شب خیابان را

اگر چه پنجره ها را گرفته ای از من

نگیر خلوت گنجشکهای ایوان را

بهار، بی تو در این خانه گل نخواهد داد

هوای عطر تو دیوانه کرده گلدان را

بیا که تابستان، با تو سمت و سو بدهد

نگاه شعله ور آفتابگردان را

تو نیستی غم پاییز را چه خواهم کرد

و بی پرنده گی عصرهای آبان را

سرم به یاد تو گرم است زیر بال خودم

اگر به خانه ام آورده ای زمستان را

بریز! چاره ی این عشق، قهوه ی قجری ست

که چشمهای تو پر کرده اند فنجان را ...!

نمی دانی چقدر دلتنگ اون چشمام 

                               و اون لبخند

                                      و اون گرمای دستاتم

نمی دانم چرا اینگونه بی تابم

            شبا اشک است و بیداری 

                                     کمی رویا

                                          کمی حسرت

                                           و باز آه و پریشانی 

بگو با من

    فقط یک بار

           که عشقم را تو می دانی

           که تا آخر به هرجا شد 

                     کنار من تو می مانی

بخواه از من

         جانم را 

               و یا قلب شکسته ام را 

               و یا هرچه که خواهی تو

                             ولی تنهایی را هرگز

                             بدون تو نخواه ، هرگز

نخواه از من که برگردم

      که بی تو بر نمی گردم

             و می دانم که امیدی برای با تو بودن نیست

                           ولی هرشب به یاد تو

                                         دوباره تا سحر با تو                                                                        

                                    نمی دانم چرا اینگونه بی تابم...

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست

می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی

چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟

باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی

دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو

پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست

می روی و خانه لبریز از نبودت میشود

باز تنها می شوم با یاد مهمانی که نیست

رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است

باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست

باسلام ...

امروز بعد مدتها دوباره برای نوشتن اومدم ؛

شاید برای به روز رسانی دوباره خودم و احساساتم!

چند هفته نوشتن مطلب برام غیر ممکن شده بود چون بلاگفا مشکل پیدا کرده بود !

بعد از مدتها صبر بازم درست نشد!

تصمیم گرفتم یه وبلاگ دیگه بسازم 

و اینه که حالا در خدمت دوستان هستم .

آدرس قبلی رو تو قسمت پیوندها گذاشتم

اگه دوست داشتید می تونید به اونجا هم سر بزنید !

ممنون از همه ی شما...

Www.harfhayetanhayi@blogfa.com

 نـبـایـد چـیـزی را دوسـت بـداری . .

هـمـیـن بـهـانـه هـای کـوچـک بـرای زنـده مـانـدنـت

 بـعـد هـا

 تـو را خـواهـنـد کـُشـت . . .