این حنجره جز با لب ِ تو، شعرنخوانده

جز طعم ِصدایت به صدایش نچشانده

قلب تو زیارتکده ای در دل کوه است

یک عشق نفسگیر، مرا تا تو رسانده

.

خودکار، شده قطره چکانی پر ِ احساس

از شیره ی جان تو در این شعر، چکانده

آنقدر نوشتم " تو" که باغ ِ گل سرخی

در گوشه ی هر ناخن من ، ریشه دوانده

سرسخت چو ابریشمی و دست کبودم

گل های تو را بر تن قالیچه ، نشانده

.

سرسبزترین باغ زمین است نگاهت

یک عالمه پروانه به این سمت ، پرانده

.

یک رود ِخروشان و دو مرغابی ِ حیران

دست تو مرا تا دل این رود ، کشانده

ممنوعه ترین منطقه ی عشق ، همین جاست 

راهی به جز آواره شدن در تو نمانده

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: